THE STRANGE ADVENTURES OF LITTLE MAIA
♔ : ไมอา นางฟ้าตัวจิ๋ว : ♔
กาลครั้งหนึ่ง ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีกระท่อมและสวนสวยอยู่กลางป่า ตลอดฤดูร้อน เธอค่อนข้างมีความสุขในการดูแลดอกไม้และฟังเสียงนกร้องบนต้นไม้ แต่ในฤดูหนาว เมื่อหิมะตกบนพื้นและมีหมาป่าหอนจนเสียงพวกมันมาถึงหน้าประตู เธอรู้สึกโดดเดี่ยวและหวาดกลัวมาก
“ถ้าเพียงแค่ฉันมีลูกที่จะคุยด้วย ไม่ว่าจะเล็กแค่ไหน มันจะเป็นการปลอบโยน!” เธอพูดกับตัวเอง
และยิ่งหิมะตกหนักเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งพูดกับตัวเองซ้ำๆ จนในที่สุด วันหนึ่งก็มาถึงเมื่อเธอทนต่อความเงียบและความเหงาอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว และเธอก็ตัดสินใจออกเดินทางไปที่หมู่บ้านที่ใกล้ที่สุด เพื่อจะขอให้ใครซักคนขายลูกหรือให้ยืมลูกมาให้เธอเลี้ยงดูบ้างสักคน
หิมะนั้นลึกมากและสูงถึงเหนือข้อเท้า และเธอต้องใช้เวลานานเกือบกว่าชั่วโมง เพียงเพื่อจะก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้สักแค่สองสามร้อยหลา
“มันก็จะมืดสนิทราวๆ นี้ก่อนที่ฉันจะไปถึงบ้านหลังแรก” เธอคิดและหยุดมอง
ทันใดนั้น ผู้หญิงตัวเล็กสวมหมวกทรงแหลมสูงก็ก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ตรงหน้าเธอ
“นี่เป็นวันที่ย่ำแย่สำหรับการเดินทาง! คุณจะไปไกลไหม?” หญิงตัวเล็กถาม
“อืม, ฉันอยากไปที่หมู่บ้าน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปที่นั่นได้อย่างไร” เธอตอบ
“งั้น ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่าธุระสำคัญอะไรที่นำพาคุณให้ต้องไปที่นั่น” ผู้หญิงตัวเล็กที่ใครดูก็รู้ว่าเป็นแม่มดถาม
“บ้านของฉันมันน่าเบื่อมาก ไม่มีใครพูดด้วย ฉันไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ และฉันกำลังหาเด็กสักคนมาเป็นลูก ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะตัวเล็กแค่ไหน เธอผู้ซึ่งจะเป็นเพื่อนให้ฉันได้”
“โอ้! ถ้าแค่นั้นคุณก็ไม่ต้องไปต่อแล้ว” แม่มดตอบพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า “ดูนี่สิ นี่คือข้าวโพดบาร์เลย์ คุณควรจะจ่ายในราคาสิบสองเหรียญเงิน และถ้าคุณปลูกมันในกระถางดอกไม้และให้น้ำปริมาณมาก ในอีกไม่กี่วัน คุณจะเห็นบางสิ่งที่วิเศษ”
คำสัญญานี้ทำให้จิตใจของผู้หญิงคนนั้นมีชีวิตชีวา เธอยินดีจ่ายราคาให้ และทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน เธอก็ขุดหลุมในกระถางดอกไม้แล้วใส่เมล็ดพืชลงไป
เธอรอเป็นเวลาสามวันโดยแทบไม่ละสายตาจากกระถางดอกไม้ในมุมอันอบอุ่น และในเช้า วันที่สาม เธอก็เห็นว่าขณะที่เธอหลับอยู่ แต่ดอกทิวลิปสีแดงต้นสูงก็ได้พุ่งทะยานขึ้นโดยมีใบไม้สีเขียวปกคลุม
“ช่างเป็นดอกไม้ที่สวยงามเสียนี่กระไร” หญิงผู้เงียบเหงาก้มลงจูบมัน ขณะที่ทำอย่างนั้น กลีบดอกไม้สีแดงก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และท่ามกลางกลีบดอกพวกนั้น ก็มีหญิงสาวตัวน้อยที่น่ารัก และเธอก็สูงเพียงนิ้วเดียว .. เป็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ นี้นั่งอยู่บนที่นอนสีม่วงและปกคลุมไปด้วยผ้าห่มของดอกกุหลาบ เธอลืมตาและยิ้มให้หญิงเจ้าของบ้านผู้เงียบเหงา ราวกับว่าเธอรู้จักผู้หญิงตรงหน้ามาตลอดชีวิต
“โอ้! คุณที่รัก; ฉันจะไม่เหงาอีกต่อไป!” เจ้าของกระท่อมหลังน้อยอุทานด้วยความปีติ; และเด็กสาวก็พยักหน้าแล้วพูดว่า:
“ไม่ แน่นอน คุณจะไม่เป็นแบบนั้น!”
ผู้หญิงคนนั้นไม่เสียเวลาในการเสาะหาเปลือกวอลนัทขนาดใหญ่ใกล้กันนั้น ซึ่งนางปูมันด้วยผ้าซาตินสีขาวอย่างหนา แล้ววางที่นอนในเปลือกลูกไม้ไว้ให้เด็กสาวที่เธอเรียกว่า 'ไมอา'
นี่คือเตียงของสาวน้อยคนใหม่และมันจะถูกวางอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ กับเตียงของแม่บุญธรรมของเธอที่กำลังนอนหลับอยู่ แต่ในเวลาเช้าทุกเช้า ไมอาก็จะถูกยกออกไปวางไว้บนใบไม้กลางอ่างน้ำขนาดใหญ่ และนางก็ให้ขนม้าสีขาวสองเส้นไว้สำหรับเป็นไม้พายของไมอา แล้วจากนั้น เธอก็นับเป็นเด็กสาวที่มีความสุขที่สุดที่ใครจะเคยเห็น และใช้เวลาทั้งวันร้องเพลงให้ตัวเองด้วยภาษาของเธอ ซึ่งไม่มีใครสามารถเข้าใจได้
เป็นเวลาหลายสัปดาห์ที่ทั้งสองแม่ลูกอาศัยอยู่ด้วยกัน และไม่มีท่าทีเบื่อหน่ายกันและกันในสังคมของพวกเธอ
และแล้วเหตุร้ายก็เกิดขึ้น
คืนหนึ่ง เมื่อแม่บุญธรรมหลับสนิทหลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน กบตัวใหญ่น่าเกลียดน่าสยองได้กระโดดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ และยืนจ้องมองสาวน้อยไมอาที่กำลังหลับสบายอยู่ใต้ผ้าห่มดอกกุหลาบ
“โอ้! คุณที่รัก! นั่นเป็นหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่สวยมาก” กบคิดกับตัวเอง “เธอคงจะเป็นภรรยาที่ดีให้กับลูกชายของฉันได้” จากนั้นกบก็หยิบเปลวอลนัทขึ้นมาไว้ในปาก ก่อนจะกระโดดไปที่ริมลำธารที่ไหลผ่านสวน
“มาดูว่าเราเอาอะไรมาให้คุณ” แม่กบบอกบุตรชายเมื่อนางกลับมาถึงบ้านในโคลนบึง
“ครึก! ครึก! ครึก!” ลูกชายพูด มองดูหญิงสาวที่กำลังหลับด้วยความยินดี
“เงียบ; อย่าทำเสียงแบบนั้น ไม่งั้นเธอจะปลุกแม่เธอให้ตื่น!” แม่กบกระซิบ “ฉันหมายถึง ฉันวางแผนจะให้เธอมาเป็นภรรยาให้กับคุณ และในขณะที่เรากำลังเตรียมงานแต่งงาน เราจะวางเธอไว้บนใบบัวที่กลางลำธาร เพื่อที่เธอจะได้ไม่หนีไปจากเรา”
บนเรือนจำลอยน้ำสีเขียว ที่ไมอาตื่นขึ้นมาในเช้านี้ด้วยแสงแรกของดวงอาทิตย์ ซึ่งมันทำให้เธอทั้งตื่นตกใจและงุนงง สาวน้อยยืนตัวตรงบนใบไม้ พยายามมองหาทางหนีของเธอ แต่ไม่พบ เธอนั่งลงอีกครั้งและเริ่มร้องไห้และร้องไห้อย่างขมขื่น แม่กบเฒ่าได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของเธอ ซึ่งนางเองก็กำลังยุ่งอยู่ในบ้านของตนที่ก้นบึง กลิ้งตัว บิดไปบิดมาบนพรมเพื่อให้มันนุ่มสำหรับเท้าของไมอา และมัดต้นกกและเถาองุ่นไว้ที่ทางเข้าประตู เพื่อให้มันดูสวยงามสำหรับเจ้าสาว.
“อา! เด็กสาวที่น่าสงสาร รู้สึกท้อแท้และไม่มีความสุข” นางคิดอย่างนึกสงสารสำหรับจิตใจในส่วนดีที่มีอยู่ “อืม, ฉันเพิ่งทำเสร็จ จากนั้นลูกชายของฉันกับฉันจะไปหาเธอ เมื่อเธอเห็นว่าเขาหล่อแค่ไหน เธอก็จะมีรอยยิ้มอีกครั้ง”
และในไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งคู่ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างใบไม้
“นี่คือสามีในอนาคตของคุณ คุณเคยเห็นใครที่สง่างามเหมือนเขาไหม?” มารดาผู้จองหองถามและผลักเขาไปข้างหน้า แต่หลังจากเหลือบมองเพียงครั้งเดียวไมอาก็ยิ่งร้องไห้มากขึ้นเท่านั้น และฝูงปลาเล็กๆ ที่อาศัยอยู่ในลำธารก็ว่ายไปมา เพื่อดูว่าเหตุการณ์มันเป็นอย่างไรบ้าง
“มันไร้สาระมากที่สิ่งมีชีวิตที่สวยงามเช่นนี้จะควรถูกบังคับให้รับสามีที่เธอไม่ต้องการ” พวกเขาพูดกัน “แล้วก็น่าเกลียดน่ากลัวเช่นกัน! อย่างไรก็ตาม เราป้องกันได้ไม่ยาก” จากนั้นชาวฝูงปลาที่มามุงก็สามัคคี ผลัดกันกัดและแทะก้านของใบลิลลี่น้ำ ตรงที่มันอยู่ใกล้กับราก โดยจะใช้ก้านให้มันเป็นสายจูงยาวๆ จากนั้นพวกเขาก็คาบมันไว้ในปาก แล้วลากไมอาไปไกลๆ จนกระทั่งกระแสน้ำนำบัวใบนั้นไหลลงสู่แม่น้ำสายใหญ่
โอ้! ไมอามีความสุขกับการเดินทางครั้งนั้นเมื่อเธอแน่ใจว่ากบแม่ลูกจะไม่มีทางตามมาถึงเธอแล้ว จากนั้นเธอก็ล่องไหลไปตามแม่น้ำผ่านไปหลายเมือง โดยผู้ที่อยู่ริมฝั่งน้ำมักจะหันมามองเธอและอุทานขึ้นว่า
“ช่างเป็นสาวน้อยที่น่ารักเสียนี่กระไร! เธอมาจากไหน?”
“ช่างเป็นสาวน้อยที่น่ารักเสียนี่กระไร!” เหล่านกในพุ่มไม้ส่งเสียงจิ๊บๆ พวกเขาบอกข่าวเล่าให้กันฟังด้วยถ้อยคำเหล่านี้ และจากนั้นก็มีผีเสื้อสีน้ำเงินตัวหนึ่งตกหลุมรักเธอและไม่ยอมจากเธอไปไหน ไมอาจึงถอดริ้บบินที่เป็นสายคาดเอวของเธอออกมาแล้วเอามันไปผูกไว้รอบตัวผีเสื้อ เพื่อที่เธอจะได้เดินทางไปได้เร็วกว่าเมื่อก่อนมากด้วยม้าชนิดใหม่เช่นนี้
โชคไม่ดี, มีแมลงด้วงปีกแข็งตัวโตที่บินว่อนอยู่เหนือแม่น้ำบังเอิญเหลือบมาเห็นเธอแล้ว และเขาก็ได้จับเธอไว้ในกรงเล็บแข็งแรงนั่น ผีเสื้อผู้น่าสงสารตัวนั้นตกใจกลัวอย่างยิ่งเมื่อเห็นด้วงปีกแข็งตัวใหญ่ เขาจึงพยายามอย่างหนักที่จะปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระเพื่อให้หลุดพ้นจากโบว์คาดเอว และเมื่อทำสำเร็จเขาก็บินพ้นออกไปสู่แสงแดดสดใส แต่ไมอาไม่ได้โชคดีนัก และแม้ว่าแมลงปีกแข็งจะเก็บน้ำผึ้งจากดอกไม้มาให้สำหรับเป็นอาหารค่ำของเธอ และเฝ้าบอกกับเธอหลายครั้งหลายหนว่าไมอาสวยแค่ไหน แต่เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเมื่ออยู่กับเขา แมลงปีกแข็งสังเกตเห็นสิ่งนี้จึงได้เรียกน้องสาวของเขาเพื่อให้มาเล่นกับเธอ แต่พวกเขาจ้องเขม็งและพูดว่า:
“นายไปเอาของแปลกๆ นั่นมาจากไหน? แน่ใจได้เลยว่าเธอน่าเกลียดมาก แต่ควรสงสารเธอเพราะเธอมีเพียงสองขา”
“ใช่! และไม่มีหนวดที่ใช้สัมผัสหรือเพื่อค้นหาอาหาร” แมลงอีกตัวเสริม; “และเธอก็ผอมมาก! พี่ชายของเรามีรสนิยมแปลกๆ อย่างแน่นอน!”
“ใช่เลย เขาเป็นแบบนั้นแน่นอน!” คนอื่นๆ ตอบรับกับความคิดเห็นเช่นนั้น และพวกเขาก็พูดซ้ำๆ เสียงดังและบ่อยครั้ง จนในที่สุดเขาก็เชื่อว่าใช่ จากนั้นเขาก็ฉุดไมอาลงมาจากต้นไม้สูงใหญ่ที่เขาวางเธอไว้ตอนแรก เพื่อพาสาวน้อยตัวจิ๋วมาวางลงบนดอกเดซี่ที่เติบโตใกล้พื้นดิน
ไมอาอยู่ที่นี่ตลอดฤดูร้อน และก็ไม่มีความสุขจริงๆ เธอกล้าที่จะเดินไปรอบๆ ด้วยตัวเอง ถักทอใบหญ้าเป็นเตียงให้ตัวเองและวางไว้ใต้ใบโคลเวอร์เพื่อใช้เป็นที่กำบัง ถ้วยสีแดงที่เติบโตในตะไคร่น้ำนับเป็นแหล่งจัดเก็บน้ำค้างได้มากตามที่เธอต้องการ และแมลงปีกแข็งก็สอนวิธีเก็บน้ำผึ้งให้เธอ
แต่ฤดูร้อนไม่ได้คงอยู่ตลอดไป ดอกไม้เริ่มต้นเหี่ยวแห้ง และแทนที่น้ำค้างก็จะมีแต่หิมะและน้ำแข็ง ไมอาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เพราะเสื้อผ้าของเธอเป็นผ้าขี้ริ้ว และถึงแม้จะพยายามม้วนใบไม้แห้งแต่มันก็แตกอยู่ใต้นิ้วมือของเธอ ไม่ช้าก็ปรากฏชัดสำหรับเธอว่าถ้าไม่มีที่พักพิงอื่น เธอจะตายด้วยความหิวโหยและหนาวเหน็บ
ดังนั้น เมื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมดของเธอ ไมอาเดินทางออกจากป่าและข้ามถนนไปยังทุ่งข้าวโพดที่สวยงามในฤดูร้อนที่เคยเป็นมาก่อน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงหมู่มวลของตอซังที่มีก้านแข็ง สาวน้อยตัวจิ๋วเดินต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่เห็นอะไรนอกจากท้องฟ้าเหนือหัวของเธอ จนกระทั่งเธอพบว่าตัวเองอยู่ใกล้กับอุโมงค์ปากเปิดซึ่งดูเหมือนจะนำไปสู่ใต้ดิน
“ไม่ว่ายังไงก็ตาม” ไมอาคิด “และบางทีคนที่อาศัยอยู่ที่นั่นอาจจะให้อะไรฉันกิน ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันคงไม่สามารถดูแย่หรือเลวร้ายไปกว่าตอนนี้อีกแล้ว” และเธอก็เดินลงมาตามทางเดินอย่างกล้าหาญ จนเมื่อมาถึงประตูซึ่งเปิดแง้มไว้โดยบังเอิญ และเมื่อมองเข้าไปก็พบว่ามีข้าวโพดอยู่เต็มห้อง สิ่งนี้ทำให้ใจแฟ่บๆ ของเธอฟูและหญิงสาวตัวน้อยก็เดินต่อไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งถึงครัวที่หนูนาสูงวัยกำลังอบเค้กอยู่
“เจ้าสัตว์น้อยผู้น่าสงสาร” หนูนาผู้ซึ่งไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนร้องขึ้น “เจ้าดูหิวโหยแทบตาย! มานั่งนี่ ทำตัวให้อบอุ่น แล้วแบ่งปันอาหารมื้อค่ำของฉันกับฉัน”
ไมอาแทบร้องไห้ด้วยความปิติยินดีกับคำพูดใจดีของหนูเฒ่า เธอไม่ต้องการการชักชวนครั้งที่สอง แต่กินมากกว่าที่เธอเคยทำมาในชีวิต แม้ว่ามันจะไม่ใช่อาหารเช้าสำหรับนกฮัมมิงก็ตามเถอะ! เมื่อเธอรับประทานอาหารเสร็จแล้วเธอก็ยื่นมือออกมาและยิ้ม แล้วหนูชราก็พูดกับเธอว่า:
“คุณพอจะเล่าเรื่องได้ไหม? ซึ่งถ้าเป็นได้อย่างนั้น คุณก็อยู่กับฉันจนแดดร้อนอีก และช่วยฉันดูแลบ้านของฉันด้วย แต่ที่นี่จะน่าเบื่อในฤดูหนาว เว้นแต่คุณจะมีความฉลาดพอที่จะทำให้ทำให้ตัวคุณเองเพลิดเพลิน”
ใช่ ไมอาได้เรียนรู้เรื่องราวมากมายจากแม่บุญธรรมของเธอ และยังมีการผจญภัยของเธอเองทั้งหมด และการหลบหนีจากความตายของเธอ เธอรู้ดีว่าควรกวาดห้องอย่างไร และไม่เคยพลาดที่จะตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยสำหรับหนูเฒ่า
ดังนั้นฤดูหนาวจึงผ่านพ้นไปอย่างเป็นสุข ไมอาเริ่มพูดถึงฤดูใบไม้ผลิและถึงเวลาที่เธอจะต้องออกไปสู่โลกอีกครั้งเพื่อแสวงหาโชคชะตาของเธอ
“โอ้ คุณยังไม่ต้องคิดเรื่องนี้อีกสักพัก” หนูนาตอบ “บนแผ่นดิน พวกเขามีสุภาษิต: เมื่อวันยืดยาว จากนั้นความหนาวเย็นก็แข็งแกร่งขึ้น; ตอนนี้อากาศค่อนข้างอุ่นขึ้นแล้ว แต่ต่อไปหิมะก็จะตกได้อีกทุกเมื่อ ไม่มีฤดูหนาวใดผ่านไปโดยปราศจากมัน แล้วคุณจะรู้สึกขอบคุณมากที่คุณอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ข้างนอกนั่น แต่ฉันกล้าบอกว่ามันเงียบเชียบสำหรับเด็กสาวเช่นคุณ” เธอกล่าวเสริม “และฉันได้เชิญเพื่อนบ้านของฉัน ตัวตุ่น มาเยี่ยมเรา เขาหลับไปตลอดทั้งเดือน แต่ฉันได้ยินว่าเขาตื่นขึ้นอีกครั้ง คุณจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีถ้าเขาตั้งใจจะแต่งงานด้วย แต่น่าเสียดายที่เขาตาบอด จึงไม่เห็นว่าคุณสวยแค่ไหน” และสำหรับการตาบอดนี้ไมอารู้สึกดีใจอย่างแท้จริงเพราะเธอไม่ต้องการตัวตุ่นเป็นสามี.
อย่างไรก็ตาม ผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุด เขาก็ได้มาเยี่ยมตามสัญญา และไมอาก็ไม่ชอบเขาเลย เขาอาจจะร่ำรวยและเรียนรู้ได้มากที่สุด แต่เขาเกลียดแสงแดด ต้นไม้ ดอกไม้ และทุกสิ่งที่ไมอารักที่สุด แน่นอนว่าเมื่อตาบอด ตัวตุ่นจึงไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านั้นมาก่อน และเช่นเดียวกับคนอื่นๆ อีกหลายคน เขาคิดว่าสิ่งใดที่เขาไม่รู้ก็ไม่คุ้มค่าที่จะรู้ แต่นิทานของไมอาทำให้เขาขบขันแม้ว่าเขาจะไม่ยอมให้โลกได้เห็นและเขาก็ชื่นชมเสียงของเธอเมื่อเธอร้องเพลง:
แมรี่ แมรี่ ค่อนข้างดื้อรั้น
สวนของคุณเติบโตอย่างไรกันเล่านี่?
โอ๋ โอ๋ โอ๋ เด็กน้อย, บนยอดไม้สูงฉลูด;
แม้ว่าเขาจะบอกเธอว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ และต้นไม้และสวนก็เป็นเพียงความโง่เขลา เมื่อเธอเป็นภรรยาของเขา เขาจะสอนสิ่งที่เธอควรค่าแก่การเรียนรู้
“ในขณะเดียวกัน” เขาพูดอย่างโล่งอก “ฉันได้ขุดทางเดินจากบ้านหลังนี้ไปยังบ้านของฉันซึ่งคุณสามารถเดินไปได้ แต่ฉันขอเตือนคุณก่อนว่าอย่าตกใจกับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ที่ตกลงมาจากรูบนหลังคา และเขานอนตะแคงข้างเกะกะอยู่ที่นั่น’
“มันคือตัวอะไรกันแน่?” ไมอาถามอย่างกระตือรือร้น
“โอ้ย ฉันบอกคุณไม่ได้จริงๆ” ตัวตุ่นตอบอย่างเฉยเมย “มันถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งที่อ่อนนุ่ม และมีขาผอมๆ สองข้าง และสิ่งที่แหลมยาวยื่นออกมาจากหัวของมัน”
“มันคือนก” ไมอาร้องอย่างร่าเริง “และฉันรักนก! มันต้องตายเพราะความหนาวเย็น” เธอกล่าวเสริม จากนั้นก็ลดเสียงลง “โอ้! ดีจริง คุณตัวตุ่น พาฉันไปดูสิ!”
“มาเถอะ ฉันกำลังจะกลับบ้าน” ตัวตุ่นตอบ และเรียกหนูนาผู้เฒ่าให้มากับพวกเขา แล้วทุกคนก็ออกเดินทาง
“มันอยู่ที่นี่” ตัวตุ่นพูดในที่สุด “ที่รัก ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่เทพเจ้าแห่งโชคชะตาไม่ได้ทำให้ฉันเป็นนก พวกเขาไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจาก 'จิ๊บๆ จิ๊บๆ' และตายด้วยลมหนาวเพียงครั้งแรกที่เขาหายใจมันเข้าไป”
“ใช่แล้ว เจ้าสัตว์ไร้ค่าที่น่าสงสาร” หนูนาตอบ แต่ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ไมอาก็คืบคลานไปอีกด้านหนึ่งแล้วลูบขนของนกนางแอ่นน้อยนั้นและจูบที่ตาของเขา
ตลอดคืนนั้นไมอานอนไม่หลับ โดยเธอเอาแต่นึกถึงนกนางแอ่นตัวน้อยที่นอนตายอยู่ในอุโมงค์ทางเดิน ในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอจึงไปยังที่ซึ่งเก็บหญ้าแห้ง ขโมยหญ้าแห้งแล้วทอพรมผืนหนาผืนหนึ่ง ต่อจากนั้นเธอก็มุ่งไปที่ยุ้งเก็บฝ้ายของหนูนา ซึ่งเธอเก็บพวกมันมาจากดอกไม้ในบึงในฤดูร้อน และอุ้มพวกมันทั้งสองลงไปตามทางเดิน เธอซุกผ้าฝ้ายไว้ใต้ตัวนกแล้วปูผ้าห่มฟางคลุมเขา
“บางทีคุณอาจเป็นหนึ่งในนกนางแอ่นที่ร้องเพลงให้ฉันฟังในฤดูร้อน” เธอกล่าว “ฉันหวังว่าฉันจะได้ทำให้คุณมีชีวิตอีกครั้ง แต่ตอนนี้, ลาก่อน!” และเธอก็ก้มหน้าเปียกน้ำตาวางบนอกของนก ซึ่งเธอรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเบาๆ ที่แก้มของเธอใช่หรือไม่? ใช่ มันเคลื่อนไหวอีกแล้ว! แล้วสมมุติว่านกยังไม่ตาย แต่หมดสติด้วยความหนาวเย็นและความหิวโหย! เมื่อคิดได้เช่นนั้นไมอาจึงรีบกลับบ้าน นำเมล็ดข้าวโพดและหยดน้ำใส่ใบไม้ที่เธอจ่อใกล้ปากนกนางแอ่นซึ่งมันอ้าออกโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเขาจิบน้ำแล้ว เธอก็ให้เมล็ดพืชแก่เขาทีละเม็ด
“อย่าส่งเสียงดัง เพื่อไม่ให้ใครเดาว่าคุณยังไม่ตาย” เธอกล่าว “คืนนี้ฉันจะเอาอาหารมาให้คุณอีก และฉันจะบอกตัวตุ่นว่าเขาต้องอุดรูอีกครั้ง เพราะมันทำให้ทางเดินเย็นเกินไปสำหรับฉันที่จะเดินเข้าไป และตอนนี้ฉันต้องไปก่อน” แล้วเธอก็จากไป เพื่อกลับมาที่บ้านของหนูนาที่หลับสนิท
หลังจากการพยาบาลอย่างระมัดระวังของไมอามาหลายวัน นกนางแอ่นก็รู้สึกแข็งแรงพอที่จะพูดได้ และก็บอกเล่าให้แก่ไมอาฟังว่าเขามาอยู่ในที่ที่เธอพบเขาได้อย่างไร โดยบอกว่า ก่อนที่เขาจะโตเต็มที่พอที่จะบินได้แข็งแรงและสูงมากกว่าที่เขาควรจะเป็น แต่แล้วพุ่มกุหลาบก็ได้ฉีกปีกของเขาให้บาดเจ็บจนกระทั่งเขาบินตามครอบครัวและเพื่อนฝูงไม่ทัน ซึ่งพวกเขาทั้งหมดต้องเดินทางไปยังดินแดนที่อบอุ่นกว่าอย่างรวดเร็วในเส้นทางที่ต้องไป และด้วยความรีบร้อนรวดเร็วพวกเขาจึงไม่เคยสังเกตว่าน้องชายคนเล็กไม่ได้อยู่กับพวกเขาแล้ว แล้วในที่สุด เขาก็ล้มลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้าอย่างแท้จริงและกลิ้งตกลงไปในรู หล่นลงมาในทางเดิน
โชคดีมากสำหรับนกนางแอ่นที่ทั้งตัวตุ่นและหนูนาคิดว่าเขาตายแล้ว และก็ไม่ได้รับความยุ่งยากลำบากอะไรจากเขา ดังนั้นเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึงจริงๆ แดดก็ร้อนและผักตบชวาสีฟ้าก็เติบโตในป่าและพริมโรสอยู่ในพุ่มไม้ เขาก็ตัวสูงและแข็งแรงพอๆ กับเพื่อนๆ ของเขา
“คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ไมอาที่รัก” เขากล่าว “แต่บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทิ้งคุณ—เว้นแต่” เขากล่าวเสริม “คุณจะยอมให้ฉันแบกคุณไว้บนหลังเพื่อพาคุณออกไปให้ห่างไกลจากเรือนจำอันมืดมนแห่งนี้”
ดวงตาของไมอาเป็นประกายกับความคิด แต่เธอก็ส่ายหัวอย่างกล้าหาญ
“ใช่ คุณต้องไป; แต่ฉันต้องอยู่ข้างหลัง” เธอตอบ “หนูนานั้นดีกับฉัน และฉันก็ทิ้งเธอไปแบบนั้นไม่ได้ คุณคิดว่าคุณสามารถเปิดอุโมงค์ให้ตัวเองได้ไหม?” เธอถามอย่างกังวล “ถ้าอย่างนั้น คุณควรเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย ในเย็นวันนี้เราจะไปทานอาหารเย็นกับตัวตุ่น และแม่บุญธรรมของฉันคงไม่ได้เจอคุณแน่”
“นั่นก็จริง” นกนางแอ่นตอบและบินขึ้นไปบนหลังคา ซึ่งท้ายที่สุดแล้วมันอยู่เหนือพวกเขาไม่สูงนัก เขาเริ่มทำงานด้วยปากนกของเขา และในไม่ช้าก็ปล่อยให้แสงแดดส่องเข้ามาในที่มืด
“มากับฉันไหม ไมอา” เขาพูด แม้ว่าใจของเธอจะโหยหาต้นไม้และดอกไม้ แต่เธอก็ตอบเช่นเดิม:
“ไม่, ฉันไม่สามารถ.”
เพียงแวบเดียวของดวงอาทิตย์นั่นคือทั้งหมดที่ไมอาจะสามารถได้รับ และมันก็เป็นเช่นนี้มาระยะหนึ่งแล้วเพราะข้าวโพดงอกขึ้นมาอย่างหนาแน่นอยู่เหนือทางเข้าและรอบบ้าน ที่ถูกใบข้าวโพดบดบังแสงไว้จนแทบไม่มีแดดส่องมาถึงพื้นดินเลย
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะคิดถึงเพื่อนนกของเธอทุกขณะ แต่เธอก็ไม่มีเวลาว่างที่จะอยู่เฉยๆ เพราะหนูนาบอกกับเธอว่า อีกไม่นาน เธอจะแต่งงานกับตัวตุ่น และเก็บขนแกะและฝ้ายไว้เป็นชุด แต่ในขณะที่เธอไม่เคยทำชุดเดรสมาก่อน แมงมุมที่ฉลาดสี่ตัวจึงถูกชักชวนให้ใช้เวลาทั้งวันอยู่ใต้ดิน โดยเปลี่ยนขนแกะและฝ้ายให้เป็นเสื้อผ้าชุดเล็กๆ
ไมอาชอบเสื้อผ้า แต่เกลียดความคิดเรื่องตัวตุ่นตาบอด มีเพียงเธอเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าจะหนีจากเขาได้อย่างไร
ในตอนเย็น เมื่อแมงมุมกลับไปที่บ้านของพวกเขาในตอนกลางคืน เธอจะเดินไปส่งพวกเขาที่ประตูและรอจนลมพัดมาเป่าหูข้าวโพดให้แตก เพื่อเธอจะได้มองเห็นท้องฟ้า
“ถ้านกนางแอ่นจะมาตอนนี้” เธอพูดกับตัวเอง “ฉันจะไปกับเขาจนถึงจุดสิ้นสุดของโลก”
แต่เขาไม่เคยมา!
“ชุดของคุณเสร็จแล้ว” หนูนาพูดในวันหนึ่งเมื่อผลเบอร์รี่เป็นสีแดงและใบเป็นสีเหลือง “และตัวตุ่นและฉันตัดสินใจว่างานแต่งงานของคุณจะเป็นเวลาในอีกสี่สัปดาห์นี้”
“โอ้ย! ไม่ทันแล้ว! ไม่ทันแล้ว!”
ไมอาร้องออกมาพร้อมกับน้ำตาไหล ซึ่งทำให้หนูนาโกรธมาก และประกาศว่าไมอาไม่มีสามัญสำนึกมากกว่าผู้หญิงคนอื่น และไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับเธอ
จากนั้นตัวตุ่นก็มาถึงและอุ้มเธอขึ้นบนหลังของเขาเพื่อพาไปดูบ้านใหม่ที่เขาขุดให้เธอ ซึ่งอยู่ใต้ดินที่ลึกมากจนขาเล็กๆ ของไมอาไม่สามารถจะพาเธอปีนกลับขึ้นไปได้สูงเท่าที่อยู่อาศัยของหนูนา ซึ่งที่บ้านหลังนั้นเธอยังอาจมองเห็นแสงแดดได้บ้าง แต่ที่นี่ ไม่เลย เธอจะไม่ได้เห็นอีกแล้วแสงตะวัน
ใจของเธอก็หนักขึ้นและหนักขึ้นตามวันเวลาที่ผ่านไป และในเย็นวันสุดท้ายของทุกอย่าง เธอคลานเข้าไปในทุ่งข้าวโพดท่ามกลางตอซังเพื่อชมพระอาทิตย์ตกก่อนที่เธอจะกล่าวคำอำลาตลอดไป
“ลาก่อน ลาก่อน” เธอกล่าว “และลาก่อนนกนางแอ่นตัวน้อยของฉัน อา! ถ้าเขารู้ เขาก็จะมาช่วยฉัน”
“จิ๊บ! จิ๊บ,” เสียงร้องที่อยู่เหนือเธอ; และนกนางแอ่นก็กระพือปีกลงมายืนบนพื้นข้างๆ เธอ “คุณดูเศร้า; คุณจะปล่อยให้ตัวตุ่นน่าเกลียดแต่งงานกับคุณจริงๆ หรือ?”
“อีกไม่นานฉันจะต้องตาย นั่นคือความสบายใจอย่างหนึ่ง” เธอตอบด้วยน้ำตา แต่นกนางแอ่นพูดเพียงว่า:
“จิ๊บ! จิ๊บ! ขึ้นมานั่งบนหลังของฉัน ดั่งเช่นที่ฉันบอกคุณก่อนแล้ว ฉันจะพาคุณไปยังดินแดนที่ดวงอาทิตย์ส่องแสงเสมอ และในไม่ช้าคุณจะลืมไปเลยว่าตัวตุ่นนั้นมันเคยมีอยู่จริง”
“ใช่ฉันจะไป” ไมอากล่าว
แล้วนกนางแอ่นก็ฉีกต้นข้าวโพดด้วยจงอยปากอันแข็งแรง และบอกให้เธอผูกมันเอาไว้กับปีกของเขาอย่างปลอดภัย และพวกเขาก็เริ่มออกบินเพื่อบินไปทางใต้หลายวัน
โอ้! ไมอามีความสุขเพียงใดที่ได้เห็นโลกที่สวยงามอีกครั้ง! เธอปรารถนาให้นกนางแอ่นหยุดเป็นร้อยครั้ง แต่เขาบอกกับเธอเสมอว่าสิ่งที่ดีที่สุดยังมาไม่ถึง และพวกเขาบินไปเรื่อยๆ หยุดเพียงช่วงสั้นๆ จนกระทั่งพวกเขามาถึงที่ซึ่งมีเสาหินอ่อนสีขาวสูงตระหง่าน บางเสายืนต้นสูงและมีเถาวัลย์เป็นพวงห้อยประดับ ซึ่งนกนางแอ่นกำลังยื่นหัวของเขาแอบดูอยู่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ส่วนเสาต้นอื่นๆ นอนเหยียดอยู่ท่ามกลางดอกไม้ ขาว เหลือง และน้ำเงิน
“ฉันอาศัยอยู่ที่นั่น” นกนางแอ่นชี้ไปที่เสาที่สูงที่สุด “แต่บ้านหลังนี้ไม่ได้ทำมาเพื่อคุณ เพราะคุณจะหลุดออกมาจากมันและหล่นมาตาย ดังนั้น จงเลือกดอกไม้ดอกใดดอกหนึ่งด้านล่าง แล้วคุณจะมีดอกไม้นั้นสำหรับตัวคุณเอง และนอนหลับทั้งคืนโดยขดตัวอยู่ในใบไม้”
“ฉันจะได้สิ่งนั้น” ไมอาตอบ ชี้ไปที่ดอกไม้สีขาวที่มีรูปร่างเหมือนดาวฤกษ์ โดยมีพวงประดับใบไม้ดอกไม้สีแดงและสีเหลืองเล็กๆ ตรงกลางและมีก้านยาวที่ไหวไปมาในสายลม “อันนั้นสวยที่สุดและมีกลิ่นหอมมาก”
แล้วนกนางแอ่นก็บินลงไปหามัน แต่เมื่อเข้าไปใกล้ พวกเขาเห็นบุคคลที่มีขนาดเล็กๆ สวมมงกุฎบนศีรษะ และมีปีกบนบ่า ทรงตัวอยู่บนใบไม้ใบหนึ่ง
“อา นั่นคือราชาแห่งวิญญาณดอกไม้” นกนางแอ่นกระซิบ
พระราชาทรงยื่นพระหัตถ์ให้ไมอาเพื่อช่วยให้เธอกระโดดลงมาจากหลังของนกนางแอ่น
“ฉันรอคุณมานานแล้ว” เขาพูด “และในที่สุดคุณก็มาเป็นราชินีของฉัน”
ไมอายิ้มและยืนเคียงข้างเขาขณะที่นางฟ้าทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในดอกไม้วิ่งไปหยิบของขวัญมาให้เธอ และที่ดีที่สุดคือปีกสีฟ้าโปร่งน่ารักคู่หนึ่ง ที่ทำให้เธอบินได้เหมือนกับผู้ที่มอบมันให้เธอ
ดังนั้น แทนที่จะแต่งงานกับตัวตุ่น ไมอาตัวน้อยก็สวมมงกุฎเป็นราชินี และเหล่านางฟ้าก็เต้นรำไปรอบๆ ตัวเธอในวงแหวน ขณะที่นกนางแอ่นร้องเพลงงานแต่งงาน …
แหล่งอ้างอิง : THE OLIVE FAIRY BOOK by ANDREW LANG (1907)
